Na podstawie § 18j ust. 1
Statutu Województwa Śląskiego, stanowiącego załącznik do uchwały nr 1/33/2/01
Sejmiku Województwa Śląskiego z dnia 23 kwietnia 2001 r. z późn. zm.,
niniejszym zwracam się do Pana Marszałka jako Przewodniczącego Zarządu
Województwa Śląskiego z poniższą interpelacją.
Podczas debaty w trakcie LI
Sesji Sejmiku Województwa Śląskiego, w dniu 23 kwietnia 2018r. ujawniono, że
wybudowane obiekty Muzeum Śląskiego, na które poniesiono ze środków publicznych
nakłady rzędu wielu dziesiątek milionów złotych, pozostają w ekstremalnie złej
kondycji technicznej, nie gwarantującej bezpieczeństwa zbiorów. Szczególnie
zatrważający charakter miała nonszalancka wypowiedź Dyrektora Muzeum Śląskiego,
pani Alicji Knast, o „braku jakiejś dokumentacji dotyczącej jakości betonu”,
oraz jej dalsza część, stwierdzająca, że „cały zespół Muzeum Śląskiego,
właściwie ciągle jest w takim stanie alertu. Bardzo się obawiamy, że może się
to w jakiś sposób rozwinąć, ale te sprawy kontrolujemy i my nie mówimy o
jakichś rzeczach, które zagrażają zbiorom dzisiaj”. Zważywszy na fakt, że dla
pomieszczeń muzealnych i archiwalnych obowiązują zaostrzone wymagania co do
panującego w nich mikroklimatu, zaś pod koniec kwietnia br. lokalna „Gazeta
Wyborcza” ujawniła sformułowania zawarte w pozwie Muzeum Śląskiego przeciwko
wykonawcy, w rodzaju: „obecny stan budynku nie pozwala na jego dalszą
eksploatację zgodnie z przeznaczeniem” oraz: „okoliczności sprawy uzasadniałyby
żądanie wzniesienia budynku od nowa po wyburzeniu gmachu”, całokształt sprawy
musi wzbudzać uzasadnione obawy, potęgowane przez zaprezentowane w wymienionym
materiale prasowym stanowisko Muzeum Śląskiego, głoszącego że: „Spór pomiędzy
generalnym wykonawcą nowej siedziby a Muzeum Śląskim, z uwagi na istotne dobro
publiczne, nie może być instrumentem debaty publicznej ze względu na brak
możliwości całkowitego wglądu w materiał dowodowy znajdujący się w aktach
sprawy. Materiał dowodowy powinien być oceniany wyłącznie przez biegłych
ekspertów powołanych przez niezawisły sąd”.
Tymczasem proces budowlany
podlega ścisłej regulacji, określonej przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1332, 1529, z 2018 r. poz. 12, 317,
352, 650), w tym art. 60 powołanej ustawy, stanowiącemu, że „Inwestor, oddając
do użytkowania obiekt budowlany, przekazuje właścicielowi lub zarządcy obiektu
dokumentację budowy i dokumentację powykonawczą. Przekazaniu podlegają również
inne dokumenty i decyzje dotyczące obiektu, a także, w razie potrzeby,
instrukcje obsługi i eksploatacji: obiektu, instalacji i urządzeń związanych z
tym obiektem”. Zważywszy ponadto, że na podstawie art. 55 ust. 1 pkt 1 lit. a w
zw. z art. 57 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, przed przystąpieniem do
użytkowania obiektów budowlanych Muzeum Śląskiego należało uzyskać decyzję o
pozwoleniu na użytkowanie tych obiektów, do wniosku o wydanie której należało
dołączyć m. in. protokoły badań i sprawdzeń, wypowiedzi o „braku jakiejś
dokumentacji dotyczącej jakości betonu” muszą wzbudzać uzasadnione zdumienie, a
w sytuacji chęci unikania za wszelką cenę debaty publicznej nad jakością
realizacji zamówienia publicznego, (…), nawet w pełni uzasadnione podejrzenia.
W wyżej opisanej sytuacji
uprzejmie proszę o udzielenie wyczerpujących i rzetelnych odpowiedzi na niżej
postawione pytania:
1. Kto prowadził postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego na wykonanie robót budowlanych związanych ze wznoszeniem
obiektów budowlanych Muzeum Śląskiego i kiedy przeprowadzono te postępowania?
2. Kto przy budowie w/w obiektów wykonywał obowiązki poszczególnych uczestników procesu budowlanego, wymienionych w art. 17 pkt 1-4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane?
3. Kto i kiedy wydał decyzje o pozwoleniu na użytkowanie w/w obiektów?
Proszę również o dołączenie
kopii specyfikacji istotnych warunków zamówienia, sformułowanych na potrzeby
postępowań, o których mowa w pytaniu 1.
 |
| Zbigniew Przedpełski |